De
100 – Kass Morgan – Vertaling Merel Leene – Blossom Books – 293 blz.

Door
een nucleaire kernramp is de aarde onleefbaar geworden. De mensheid heeft
zichzelf weten te redden en leeft nu in een ruimteschip dat rond de aarde
zweeft. Niemand weet wanneer (of zelfs maar óf) de aarde weer leefbaar zal
worden. Maar door de groeiende populatie en het opraken van de voorraden, moet
er een beslissing genomen worden voordat het te laat is…
De
oplossing lijkt onmenselijk: 100 jeugdgevangenen worden naar de aarde gestuurd
om deze te verkennen. Na een angstaanjagende crash zetten de jongeren na honderden
jaren de eerste stappen op de planeet die ze alleen vanuit de ruimte hebben
gezien en kennen van oude verhalen. Samen moeten ze proberen te overleven, maar
wie kan je vertrouwen als je weet dat al je lotgenoten hier zitten omdat ze een
crimineel verleden hebben?
Mijn mening
Ik
heb erg genoten van dit boek. Het verhaal bouwt zich goed op en de wereld is
goed uitgewerkt. Dit verhaal speelt zich af in de toekomst, wanneer de aarde
onbewoond geworden is. Verhalen die zich in de toekomst afspelen zijn
natuurlijk niet vernieuwend, denk aan De
Hongerspelen en Inwijding. Dit boek had voor mijn gevoel echter een
originele twist, waardoor het zich onderscheidde van andere boeken. De 100 had wel een beetje een The Hunger Games gevoel voor mij, omdat
er een groep kinderen op een onbekende plek werd neergezet en aan hun lot over
werd gelaten.
Zoals
ik al zei, speelt dit verhaal zich af in de toekomst. De mensheid leeft in
ruimteschepen in een baan rond de aarde. In het begin vond ik het niet heel erg
duidelijk hoe dit hele systeem nu precies in elkaar zat, maar later werd dit
gelukkig wel duidelijker. Hier had ik zelf liever meteen aan het begin van het
boek meer informatie over willen hebben, maar dit verschilt natuurlijk per persoon.
Ook snapte ik dat dit niet al te gemakkelijk was om te doen, aangezien het boek
uit een stuk of vijf verschillende perspectieven bestaat en slechts één van die
personages zich aan boord van het schip bevindt op het moment van vertellen.
Iets
wat me erg beviel aan dit boek, was de manier waarop herinneringen verwoord
werden. Het perspectief verschilde standaard al per hoofdstuk, maar met die
herinneringen werd je teruggebracht naar de tijd waarin de jongeren jonger waren.
Dit was voor mij erg fijn om iets op zo’n manier te lezen. Het was duidelijk
wanneer iets zich al eerder had afgespeeld, en wat zich op aarde afspeelde.
Wel
vond ik de personages soms iets te “plat”. Het verleden was dan wel
uitgestippeld van de personages, toch voelde het alsof er iets niet helemaal
klopte. Ik miste net die elementen die een fictief persoon echt doen laten
lijken. Dit verschilde wel per personage. Zo vond ik Wells en Bellamy een stuk
realistischer overkomen dan bijvoorbeeld Clarke of Glass.
Ik
ben blij verrast door dit boek. Ik hoop dat het volgende deel, Dag 21, net zo goed is als De 100. Dit boek wordt dit najaar
verwacht. Ik kijk erg naar dit boek uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten